This post is also available in: English (Engels)

Gebeten door een slang? Mijn hart maakte op dat moment een klein sprongetje, maar niet om de juiste reden. Te veel National Geographic documentaires gekeken… Dit is zo’n gebeurtenis waar je wel eens over leest of wat je op TV ziet, maar wat nooit jezelf of je familie treft, tot afgelopen december. Wij gingen toen met mijn ouders op safari in Pilanesberg, een safari park in de buurt. Onze gamedrive was half acht afgelopen en wij zouden een kwartiertje later aan tafel gegaan. Op het moment dat wij richting de eettafel in de lodge lopen, komt de hostess, Sara, ons tegemoet: ‘Don’t panic… Your mom has just been bitten by a snake’. Tsja, beetje lastig om dan niet in paniek te raken!

Mijn moeder zit rustig in een stoel alsof er niets is gebeurd. Het advies is om zo min mogelijk te bewegen. De slang is in een hoek gedreven en als ik ga kijken is mijn eerste gedachte: hmm, dit is net een heel lange regenworm. Ik had eigenlijk een formaatje cobra of pufadder verwacht (met dank aan wederom National Geographic). Dan zal het waarschijnlijk wel meevallen was mijn eerste gedachte… grappig dat je dus denkt dat grootte iets zegt over hoe giftig een dier is ondanks de overdosis Freek Vonk die tegenwoordig op TV is, maar we zullen het er maar op houden dat dit niet mijn meest briljante gedachte is.

Er komen twee andere rangers de kamer binnen en zij identificeren gelijk de slang. ‘That’s a stiletto snake. It’s not life threatening’. ‘Jee!’ denk ik blij. En dan gaat de ranger verder: ‘but,…’ ‘Nee, nee, geen but, gewoon alleen not life threatening.’ Het blijkt dat mijn moeder wel behandeling nodig heeft en dat deze slang in Zuid-Afrika verantwoordelijk is voor de meeste lichaamsmutilaties. Met andere woorden: zonder behandeling zou ze wel eens met 10 tenen Zuid-Afrika binnen zijn gekomen en er met 9 vertrekken. Ze moet sowieso twee, drie dagen opgenomen worden in het ziekenhuis en het gaat heel, heel veel pijn doen, geven de rangers aan. Ja, ja, worst case scenario en op zich ben ik een positief mens, maar aangezien ik niets van slangenbeten weet, merk ik dat ik toch wat onrustig word.

Het helpt dan ook niet als de ambulance er pas na een dikke drie kwartier is en de pijn in hevigheid toeneemt… Wat ook niet helpt is dat ik me ga afvragen of het ambulancepersoneel wel kundig is en de ernst van de situatie goed kan inschatten. Als eerste lukt het ze niet om het infuus ineen keer goed aan te leggen en het bloed iets te rijkelijk vloeit. Ten tweede duurt de rit naar het ziekenhuis wel erg lang en vraag ik me af binnen hoeveel uur het antigif precies moet zijn toegediend zodat het gif geen blijvende schade kan veroorzaken. Make hast, make hast!! (En mocht je ooit in dezelfde situatie terecht komen, bij deze de volgende gouden tip: ga tijdens zo’n ambulancerit niet te veel googlen op  zoek naar informatie over de gevolgen van een slangenbeet want alle afbeeldingen van aangedane handen en voeten werken niet bevorderend voor je gestel!) Maar de klap op de vuurpijl was toch de vraag: ‘Is it ok if we stop at the next petrol station to get some energy drinks?’ Are you kidding me?

Wanneer we dan in het ziekenhuis aankomen, moeten we eerst een voorschot betalen om opgenomen te worden op de Spoedeisende hulp. No pay no cure…. Eén voordeel: de SEH zit dan niet snel te vol. Maar ja, ze wordt nu alleen onderzocht door een SEH-arts en behandeling vindt nog niet plaats. Ook daarvoor geldt: de toediening van de pijnbestrijding, het anti-gif en de opname op de intensive care kunnen pas plaatsvinden nadat het ziekenhuis zich heeft verzekerd dat de kosten kunnen worden betaald. Het blijkt dat Menzis vanuit Nederland (op deze zondagavond) al contact heeft gehad met het ziekenhuis en een garantstelling heeft afgegeven. Wat kan je dan blij zijn met hoe alles in Nederland übergeorganiseerd is. Godzijdank blijkt mijn moeder na een paar dagen alweer de oude. Alle tien haar tenen zitten er nog steeds aan!