This post is also available in: English (Engels)

In september 2016 kwam ik er achter dat ik zwanger was.

Aaaaaaaaaaaaagggggggghhhhhhhhhhh!!!

En na deze eerste reactie hebben we gewoon nog drie testen gedaan om van de shock te bekomen. Maar na deze eerste vier reacties kwam de vraag boven drijven: hoe gaat dat eigenlijk in Zuid-Afrika? Gelukkig hoefde ik niet lang op dat antwoord te wachten!

Ten eerste is de hele controle tijdens de zwangerschap niet in handen van een verloskundige maar van een gynaecoloog. Bij de eerste afspraak met de gynaecoloog vraagt ze direct of ik al weet of ik een keizersnede wil of liever vaginaal wil bevallen? Dat woord alleen al… Vaginaal. That’s gonna hurt. Ik ben net gewend aan het idee en nu al nadenken over wat me over een aantal maanden te wachten staat. Ik zit eigenlijk nog een beetje in de ontkenningsfase. Ik moet eerlijk bekennen: beide keuzes klinken niet echt aanlokkelijk. Is er geen ooievaar die ik kan bestellen?

Op zich hartstikke leuk om elke paar weken langs de gynaecoloog te gaan want je kan dan goed de ontwikkeling van je baby op de scan zien. Met 30 weken maken ze dan een 4d scan voor je. Ook leuk! Wel elke keer afrekenen dus al met al ook wel een duur geintje. Het is sowieso wel een duur geintje geworden want onze gynaecoloog heeft blijkbaar vaak naar de l’Oreal reclame gekeken ˜because you’re worth it. In plaats van het normale standaard tarief vroeg zij 4x zoveel. Tsja, je werkt in de private sector of niet. En je hebt glanzend haar of niet!

Wat ik heel fijn vond, en waarschijnlijk is dat in Nederland hetzelfde, is dat je hier overal klasjes voor zwangere vrouwen hebt. Je kan naar de mama yoga, preggiebellies gym, swimming for preggies, etc. Ik was tijdens mijn zwangerschap fitter dan zonder baby in mijn buik. Nou ja, bijna dan. Want die 4 kilo die ik mee moest sjouwen zorgde er toch voor dat mijn sportprestaties ondanks alle inspanning toch wat achter bleven.

Na 40 weken was er nog steeds geen baby. En waar je in Nederland twee weken krijgt, willen ze dat risico in Zuid-Afrika niet nemen en dus hebben wij een afspraak gemaakt om in te leiden. Om 5 uur ’s ochtends werden wij verwacht in het ziekenhuis en het bleek dat wij niet de enigen waren. Er werden ook 3, 4 andere vrouwen ingeleid. Terwijl ik me installeer op mijn kamer komt de verloskundige binnen. Wanneer wil ik mijn epidural (ruggeprik voor pijnbestrijding) gezet hebben? Als ik aangeef dat ik zonder wil beginnen, antwoord ze of ik anders niet het lachgas alvast wil hebben. Hmm… De vraag is dus niet of je pijnbestrijding wilt, maar wanneer?

Gedurende de dag kwam de gynaecoloog een paar keer langs om te checken hoe de voortgang was. Ik weet niet hoe bekend jullie zijn met de serie Friends? The one where Rachel is late? Waar ze ligt te wachten totdat ze naar de verloskamer mag en alle andere vrouwen, die later binnenkomen, allemaal voor mogen. En dat zij boos wordt en wil weten wanneer zij nu eindelijk aan de beurt is? Nou, dat gevoel een beetje. Om half vijf ’s middags hoorde ik namelijk het eerste baby huiltje en toen duurde het ook niet lang voordat nummer 2 en 3 waren geboren en ik nog steeds zat te wachten tot de persweeën zouden komen. Geduld is een schone zaak. Om een lang verhaal kort te houden: uiteindelijk is het een spoed keizersnede geworden. Op het einde zegt de gynaecoloog dat ze bijna klaar is en dat ze de wond aan het dichtmaken is. ‘I know, I can see the smoke’. De huid wordt namelijk dichtgeschroeid dus je ziet de rookpluimpjes omhoog bewegen. Waarop mijn gynaecoloog, schat van een vrouw by the way,  zegt: ‘ja, lekker braaien!’

Only in South Africa!