This post is also available in: English (Engels)

‘I’m moving this weekend’.  Ik kijk Sinnah verbaasd aan. ‘What a surprise!’ Ik wist niet dat Sinnah wilde verhuizen. Het huis waar ze in woont is namelijk haar eigendom dus ik begrijp deze move (ja, ja, ik maak hem gewoon) niet helemaal. Het blijkt dat ze de mogelijkheid heeft om een stukje land op te kopen om daar een tweede huis op te bouwen. En aangezien ze vier zonen heeft, is dat een mooie lange termijn investering. ‘So, this weekend they’re done building it?’ vraag ik haar. Het blijkt iets complexer te liggen. Er wordt nog helemaal niets gebouwd, er is alleen een stuk terrein wat de overheid heeft bestempeld als woonruimte wat nu is vrijgegeven. Geen huis te bekennen. De overheid wil volgend jaar starten met de bouw. Of misschien pas over twee jaar. Maar het zou ook over drie jaar kunnen zijn… Ze moet wel dit weekend per direct verhuizen omdat het ‘plot’, het stukje grond wat ze heeft gekocht anders weer door een ander wordt bezet en dan is ze het kwijt. Net Monopolie.  ‘Right. So, no house, only a plot. So, are you camping or what?’ Op zich niet zo’n hele rare vraag want er is geen elektriciteit en geen stromend water, alleen een gedeeld publiek toilet. ‘No, no, they’re gonna built my house this Saturday.’ ‘In one day?’ vraag ik haar. ‘Yes’. Op dit soort momenten ga ik altijd twijfelen aan mijn Engels. Begrijp ik haar nu goed? Er staat dus nu niets en zaterdag wordt in één dag haar huis gebouwd? Dat vinden wij niet raar, dat vinden wij alleen maar heel bijzonder.

‘Yes, a zozo-house…’ Mmm… dat is dus een huis dat maar zo zo is…. Letterlijk, want het bestaat uit golfplaten dus heel stevig is het niet. Het is eigenlijk een soort van bouwpakket wat je in elkaar kan zetten en dan kan verplaatsen. ‘Ik weet waar je huis woont’ is in dit kader geen vreemde zin. Want dat verplaatsen schijnt nogal met enige regelmaat te gebeuren. Zo wil Sinnah wil liever de aankomende paar weken namelijk niet bij ons blijven slapen omdat ze bang is dat haar huis wordt gestolen. Ook nu begin ik weer te twijfelen aan mijn Engels. Ik heb er wel eens over nagedacht hoe vervelend het zou zijn als er wordt ingebroken en dat je dan spullen kwijt bent, maar het is toch nog nooit bij me opgekomen dat mijn huis zou kunnen worden gestolen… Aan de andere kant… Wel makkelijk dat je je eigen huis mee kunt nemen als je weer eens een ‘proof of residence’ moet aantonen in dit land!

Niet alleen voor het plot, maar ook voor het zozo-house moet ze flink in de buidel tasten en eigenlijk kan Sinnah het niet betalen. Ze durft eigenlijk ook niet meer om geld te vragen omdat wij het schoolgeld voor zoon 3 al hebben betaald en hebben bijgedragen voor de ziekenhuisopname van zoon 2. Ik blijf dit lastig vinden. Aan de ene kant heb ik altijd geleerd dat wanneer je iets niet kunt betalen, je het niet moet kopen. Aan de andere kant vind ik het goed dat ze bezig is met de toekomst en dat ze haar vier kinderen twee huizen achter wil laten. Toen zij naar Johannesburg kwam, moest ze alles van ‘scratch’ opbouwen. Als ik aan haar vraag hoeveel geld ze nodig heeft, geeft ze een zeer krap budget aan. Om vervolgens aan te geven dat ze graag het huis ook zou willen isoleren (hardboard tegen de wanden) want het is nu wel erg koud. Lijkt mij ook handig. De temperatuur hier in de winter kan dalen tot aan het vriespunt en nu is het toch een soort van kamperen. Voor mijn gevoel is ons Wendy house (een speelhuis voor kinderen achter in de tuin) beter geïsoleerd dan haar zozo-house. En op dit soort momenten waardeer ik Nederland zo ontzettend. Ook in Nederland zijn er inkomensverschillen en komen mensen maar heel moeilijk rond maar niemand leeft in zulke armoede dat het speelhuisje voor je kinderen van betere kwaliteit is dan het huis van je schoonmaker of oppasmoeder. Solidariteit is toch een prachtig goed. Ze kan niet gelijk beginnen met isoleren en rara, de eerste week na de verhuizing meldt ze zich ziek. Niet alleen vanwege het slecht geïsoleerde huis, maar mijns inziens ook van alle stress die het met zich meebrengt. Zoon nummer 3 moest namelijk stel op sprong bij een vriendin worden ondergebracht want de afstand van het nieuwe huis naar school is te ver. Voor zoon nummer 4 heeft ze zo snel nog geen crèche gevonden dus daar heeft ze familie voor ingeschakeld. En dan zit ze nog met de financiën… Naast alle kosten voor het nieuwe huis blijft zoon nummer 1 in het eerste huis wonen dus de huisraad is gesplitst en ze moet een aantal zaken opnieuw kopen. Ze is drie dagen afwezig door ziekte en dan is alles weer ‘back to normal.’ Voor ons dan. Wij hebben eigenlijk niets gemerkt van al dit alles. Ik heb pas achteraf gehoord wat voor uitdaging deze verhuizing voor  haar, als single mom, was. Respect.