Boodschappen doen in Zuid-Afrika is eigenlijk net zo doodnormaal als in Nederland. Ook hier lopen mensen verveeld met hun mandje of wagentje, heb je de mogelijkheid van de spaarkaart en zijn de dames achter de kassa chagrijnig…

Ik moet eerst iets bekennen voordat ik verder schrijf: ik hou van boodschappen doen! Ik weet niet of het de Indonesische genen zijn, maar wat heerlijk om een supermarkt in te lopen en dan allemaal lekkere etenswaren te kopen zodat die koelkast weer vol ligt… Het is bijna een guilty pleasure. Lekker ‘me-time’: op mijn gemak langs alle schappen, beginnend bij het fruit en de groente. Daar bepalen wat ik wil eten om dan halverwege van gedachte te wisselen en weer andere groenten in mijn mandje te leggen. En zo vervolg ik mijn gehele route door de supermarkt: twee stappen vooruit en dan weer één terug. Je begrijpt mijn blijdschap bij het zien van de supermarkt in Zuid-Afrika: groter, mooier en meer producten dan in ons kouwe kikkerlandje. Het is een soort paradijs voor de ‘boodschapenista’. Maar wat ze dan weer niet verkopen is bier. Daar begrijp ik dan weer geen snars van aangezien de gemiddelde Zuid-Afrikaan er redelijk wat van wegtikt. De eerste vraag als je icetea peach bestelt: ben je zwanger? En de tweede vraag als je ontkennend op de eerste hebt geantwoord: geef je nog borstvoeding? Ok…

Boodschappen doen begint toch meestal met de zoektocht naar een mandje of wagentje. In dat laatste geval popt direct de vraag omhoog: waar heb ik nou dat muntje van 50 eurocent gelaten? Daar hoef je hier gelukkig niet over na te denken, want de wagentjes hier kan je direct meenemen. Bovendien zijn er tissues beschikbaar om je hendel schoon te maken. Ik vind dit wel klantvriendelijk! Ik had dit alleen eerder op het publieke toilet verwacht…

Bij de kassa aangekomen is het altijd weer de vraag wat de dame achter de kassa nu eigenlijk zegt. Ze praten niet in volzinnen maar gebruiken alleen woorden: Check? Card? Bag?  En dan moet je dus raden wat ze bedoelen. Inmiddels knik ik gewoon. Vervolgens ga je afrekenen. Ik weet niet of je dat gevoel kent dat je bij de kassa loopt te hannesen omdat je tegelijkertijd én je boodschappen wilt in te pakken én op zoek bent naar je pinpas omdat je moet betalen en de klant na jou je al chagrijnig aankijkt omdat het te lang duurt? In Zuid-Afrika heb je daar geen last van! Elke caissière heeft een collega naast zich staan: de ‘boodschappen-inpakker’. Want je hoeft natuurlijk niet zelf je boodschappen in te pakken. Het wordt voor je gedaan. Wat dan wel weer verwarrend is…  De inpakker geef je geen tip.

Dat kan je wel doen aan de parking guard. Deze gasten staan klaar om al mijn tassen over te nemen zodat ik ze niet naar de auto hoef te tillen. Vervolgens helpen ze je bij het wegrijden van de parkeerplaats. Hoef je niets voor te doen! Maar alleen de zon komt voor niets op dus het is wel zo aardig om ze dan wat te geven, maar hoeveel? Als Nederlander wil ik toch graag weten of hij een basisinkomen heeft of moet leven van de fooien. Iets te simpel gedacht. Het blijkt toch weer anders te liggen: zij moeten betalen om hier parking guard te mogen zijn. Tsja… Dat is natuurlijk ook een mogelijkheid. Dit land blijft me verwonderen…