Het is al weer even geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven. De afgelopen periode veel ondernomen dus gelukkig ook een boel ervaringen om over te schrijven! En één van de topervaringen was toch wel skiën in Lesotho. Toen Gerard hierover hoorde, heeft hij dit direct op zijn bucket list gezet. Niet omdat je er zo geweldig kan skiën maar je kan natuurlijk niet hier hebben gewoond en dan niet deze kans benutten!

Skiën in Lesotho is niet helemaal hetzelfde als in de Franse Alpen. Als eerste hoef je er maar 5 uur voor te rijden in plaats van 10 uur. Ten tweede kregen wij een persoonlijk weeralarm toegestuurd. Vanwege extreme weersomstandigheden ontvingen wij voor vertrek smsjes met het uitdrukkelijke verzoek om tussen 10 en 15 aan te komen. Tsja… Dat wordt lastig want er moet nog wel gewoon gewerkt worden en Zuid-Afrikanen vinden al snel iets onveilig naar onze mening. Wij gingen dus om 1830 de grens over en de eerste 40 km daarna was er niets aan de hand. Ik weet nog dat ik dacht: ‘zie je nou wel, prima weg, what’s all the fuss about?’ Wat opviel is dat Lesotho een stuk armer is dan Zuid-Afrika. Elektriciteit was er maar in beperkte mate. We reden daarom in het pikkedonker langs dorpjes waarbij er plots allerlei Lesothoes, gekleed in een donker kleed, opdoemen voor je koplampen. Maar na die eerste 40 km begon het. Er was echt heel veel sneeuw gevallen en van pekelen hebben ze in Lesotho nog niet echt gehoord… Dus misschien hebben Zuid-Afrikanen soms wel gelijk als ze zeggen dat je in de avond niet moet rijden… Enfin, één stuurfoutje verder en we stonden vast. Aiiii… In het donker, in de middle of nowhere en het was KKKOUD. Gelukkig hebben we niet voor niets een 4×4 cursus gedaan. En gelukkig zijn er altijd mensen om je te helpen! Hierdoor waren wij in no time weer on our feet! Als dank hebben wij drie Lesothoes die je van mijlen en ver al kan ruiken een lift gegeven, maar waar helaas tussen hen en ons helaas nog geen halve meter verschil zat. Het is geven en nemen he? Ondanks de kou dan toch maar met de ramen open rijden… Uiteindelijk waren we om 20:45 uur bij Afriski en konden we gelijk mee in de après ski… Warme choco met rum, schnitzel en bratwurst, dronken jongelui die nog meer shotjes tot zich nemen: het is er allemaal. Ik miste alleen Anton aus Tirol!

Maar het ging natuurlijk om het skiën. Wanneer we wakker worden en ik door het raam naar buiten kijk, blijken we in een winter wonderland beland te zijn. Overal om ons heen is er sneeuw – alles is wit en de lucht is kraakhelder. Het is alsof je wakker wordt in de Alpen en dat op maar vijf uur rijden van Johannesburg… Hoe geweldig is dat?! Afriski heeft twee pistes geprepareerd: eentje voor mensen die al kunnen skiën en een babyweitje voor de debutanten. Het grote verschil met Europa: alhoewel hier iedereen in hippe skikleding loopt en er uit ziet alsof ze al jaren professioneel snowboarder of skier zijn, vallen ze bijna allemaal door de mand als er daadwerkelijk iets moet worden gedaan! Hierdoor is de babywei erg druk en heel eerlijk: het is ‘instant entertainment’. Het zijn nu geen kinderen die schattig hun eerste meters op de sneeuw maken, maar vooral volwassen die constant over hun eigen benen struikelen! Leedvermaak blijft toch een fijn vermaak… De andere piste is een heerlijke brede blauwe piste en daar mogen alleen mensen komen die ook kunnen skiën. Niet te druk en in 5 minuten (als het niet sneller is) ben je weer beneden.  Maar wat ik het leukste vond? In een omgeving waar zoveel volwassenen debutant zijn en niet op een blauwe piste mogen, lijk zelfs ik een zeer goede skiër!