Lekker chillen in je eigen expat bubbel!

This post is also available in: enEnglish (Engels)

Als expat kan je zo heerlijk in je eigen bubbel leven. Dat komt volgens mij grotendeels door de tijdelijkheid van het expatbestaan, maar ik vind dat wel bijzonder om te ervaren. Je leeft in een ander land, maar je kan je compleet begeven in je eigen kring. Je kunt hier alleen met andere (Nederlandse) expats omgaan, je kinderen naar de Nederlandse school sturen en je hagelslag en drop inkopen bij de Nederlandse winkel. Het grootste verschil met Nederland is dan het weer en de grootte van je huis als dat door de werkgever wordt betaald. Als ik dan Nederlandse televisie kijk en de discussies over integreren hoor, dan geloof ik niet dat wij als expats een lichtend voorbeeld vormen!

Ik moet toegeven dat ik ook niet op zoek ben geweest naar Zuid-Afrikaanse vrienden. Het makkelijkste maak je toch contact met gelijkgestemden of mensen die in hetzelfde (tijdelijke expat) schuitje zitten. Ik moet er niet aan denken om bijvoorbeeld Zwarte Piet uit te gaan leggen aan een Zuid-Afrikaan, wit of zwart. Wel geprobeerd by the way, maar hopeloos mislukt… Je blijft daardoor dus ook makkelijk in je eigen bubbel. Met de komst van Markus heb ik toch een groep Zuid-Afrikaanse mama’s leren kennen en het fijne daarvan is dat het compleet normaal is wanneer je zaken anders aanpakt. Voor mijn gevoel heb ik een soort van vrijbrief om het vooral anders te doen dan zij. En dan ben ik niet raar, maar gewoon ‘delightfully Dutch’.

Bubbels heb je in allerlei soorten en maten, maar ik heb me toch weer mogen verwonderen. Een tijdje geleden kreeg ik een uitnodiging om een lunch bij te wonen van alleen Nederlandse vrouwen. De eerste vraag die ik kreeg: ‘gaan jouw kinderen ook naar de Amerikaanse school?’ Om de één of andere reden is het normaal om je kinderen daar naar toe te sturen à 25.000 dollar per jaar per kind wat toch door veel werkgevers wordt betaald, naast de house allowance. Je moet het toch ook maar weer terugverdienen denk ik dan… Maar dat was eigenlijk niet eens mijn eerste gedachte. Ik was eigenlijk vooral benieuwd wat de andere vrouwen deden. In Zuid-Afrika krijg je namelijk als partner van een expat geen werkvergunning dus wat ga je dan doen? En dit was ook voor het eerst dat ik de cliché type expat vrouw heb mogen ontmoeten. Je weet wel, degene die, druk, druk, druk is met het organiseren van etentjes, uitstapjes, golfen en andere sociale dates. Ik had toen nog geen kinderen en was bezig om een promotievoorstel te schrijven, deed vrijwilligerswerk en was net begonnen met werken voor een Nederlands bedrijfje dat zich richtte op duurzame energie. De vraag waar mijn kinderen naar school gingen paste totaal niet in mijn focus.

En die focus lag ook op andere gebieden anders, letterlijk. Zo was ik vooral gericht op het centrum van Johannesburg en niet op de wijk Fourways waar wij – net als deze vrouwen – woonden. Fourways ligt in het noorden van Johannesburg en is een prima wijk, maar het bruist er niet. Daarvoor moet je toch echt in het centrum zijn. Dat is levendig, gezellig en rauw. Fourways heeft malls, het centrum heeft leuke restaurantjes en barretjes. Tijdens de lunch, kwam ik er achter dat er een aantal vrouwen zijn die niet verder dan de N1 komen. Als ik het zou moeten vergelijken met Rotterdam: alsof je buiten de ring woont en nooit naar de Koopgoot of de Witte de With gaat. Dan mis je volgens mij toch echt de charme die een stad je te bieden heeft. Ik heb me daar toch echt over verbaasd. Ik begrijp dat het hebben van kinderen ervoor zorgt dat je vooral gericht bent op je eigen buurtje maar je woont tegelijkertijd wel in een wereldstad met miljoenen inwoners. Dat je daar geen graantje van mee wil pikken?! Maar dat zegt geloof ik vooral iets over mijn eigen nieuwsgierigheid en onrust…

En eerlijk is eerlijk. Ik heb soms ook dagen dat ik vooral druk ben met naar de gym gaan om te trainen met mijn personal trainer, golfen en koffie drinken. En dat is heerlijk! De ‘duties’ van een expat partner. Maar ik heb er ook heel erg aan moeten wennen. Ik kon er in het begin niet van genieten. De vraag ‘wat doet je man?’ vond ik zo’n dooddoener. Ondanks dat ik geen werkvergunning heb en officieel dus niet mag werken. Ik denk dat ik dit wel één van de moeilijkste kanten van het expatbestaan vind. Hoe vind je jezelf weer uit? Je hebt een fulltime carrière in Nederland, een drukke baan, waar eigenlijk ook een deel van je identiteit mee samen hangt en ineens heb je tijd te over. Er is geen verschil meer tussen de zondag en de maandag. Hoe zorg je er nu voor dat je weer een zinvolle dagbesteding krijgt? Dat je met een tevreden gevoel op je dag kunt terugkijken? Dat je het gevoel hebt dat je bent uitgedaagd? En dat je je eigen geld verdient. Ik mis dat. Ik vind de positie van expat partner in dat opzicht vrij kwetsbaar. Het is bijzonder om te zien dat de één zich daar helemaal niet druk om lijkt te maken en de ander dit een worsteling blijft vinden.

Het lijkt soms zo simpel. Mensen zeggen dan ‘je kunt gaan doen wat je leuk vindt!’ Tsja… ik heb een brede interesse in veel verschillende zaken, maar ik heb nergens echt passie voor, moet ik eerlijk bekennen. En waar ben ik nu eigenlijk goed in? Ik ben doctorandus maar een simpele taart bakken lukt mij met regelmaat toch net niet… Ik heb verschillende zaken ondernomen en het is toch wel een zoektocht om iets te vinden wat je leuk vindt of iets wat toekomstbestendig is en waar je je voordeel mee kan doen in je carrière (hoe die zich ook maar mag ontwikkelen). Wanneer ben je succesvol? Is dat alleen door het hebben van een fulltime baan of kan je een ander soort carrière pad kiezen? In de huidige tijd, met alle high-tech mogelijkheden, komt er niet een nieuwe manier van werken aan? Meer online en vanuit je eigen werkplek, misschien wel bij meerdere werkgevers? Ik ben er achter gekomen dat schrijven mij veel plezier geeft en mijn nieuwe avontuur is dan ook het verzamelen van mijn blogs in een boek en dat publiceren!

Heel soms vind ik er even niets meer aan en wil ik eigenlijk het liefst per direct terug naar Nederland maar bovenal geniet ik van alles wat dit geweldige land ons gegeven en te bieden heeft, wetende dat helaas ook aan dit tijdperk een einde gaat komen en dat ik de bubbel ook zeker ga missen. Bye nanny, bye personal trainer, bye huis met tuin en zwembad, hello Holland!

 

 

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.