Twee maanden geleden was het zover… Wij reden door Mpumalanga, een provincie waar uren achter elkaar niets is en waar je net als op de A6 in Flevoland, zo lekker over de weg kan blazen. Het gas zit rechts zullen we maar zeggen. Maar toen werden wij aangehouden – door een zeer aardige politie agente – omdat wij te hard reden. ‘You’re allowed to drive 80 not 100. I’m sorry’. Met zo’n aardige agente, prachtige glimlach en witte tanden (alsof je naar een Prodentreclame zit kijken), geen punt zou je denken…

In dat heikneuterige kikkerlandje van ons is het namelijk volstrekt duidelijk hoe het proces er vanaf het moment dat je wordt aangehouden uit ziet. De politieagent geeft aan dat je een overtreding hebt begaan, hij maakt de boete op en stelt vast hoeveel kilometers te hard er is gereden en de hoogte van de boete is daarvan afhankelijk. De boete valt vanzelf op je deurmat. Heerlijk voorspelbaar! Burgerlijke ongehoorzaamheid is prima en bij overtreding van de regels, ontvang je een boete. In Zuid-Afrika is dat één van de opties die je hebt…

Een andere optie is de lieve agente met haar hartverwarmende glimlach wat geld toestoppen en dan weer doorrijden. Het meest irritante aan deze optie vind ik de keuze die je voorgelegd krijgt. Gaan we deze aardige mevrouw ‘steunen’? Ontwikkelingshulp op mega micro niveau zullen we maar zeggen of meehelpen om het systeem corrupt te houden? Een van de dingen die door mijn hoofd schoot: Ik wil niet over dit soort zaken nadenken. En daarna, ik ga net een weekend weg… om vervolgens te denken: serieus, denk ik dat nu echt? Nee, vandaag wil ik niet geconfronteerd worden met deze problematiek. Maandag ben je de eerste?

Tsja… Eerst nog geprobeerd om de domme buitenlander te spelen ‘What do you mean’. Maar ze trapte niet in deze struisvogelpolitiek (of ze houdt niet van Justin Bieber). Uiteindelijk toch met de billen bloot en op ‘uitdrukkelijk verzoek’ van de agente, die ons laat weten maar moeilijk rond te komen, ervoor gekozen om te ‘investeren’ in dit talent. Vervolgens knaagt het van alle kanten. Ik wil niet een corrupt systeem in stand houden… En dat wij een soort Bambi met weinig koopkracht tegenover ons hadden, zou toch eigenlijk niet mogen uit maken… In de categorie ‘Eens, maar nooit meer’! Ik betaal liever de boete.

Maar Zuid-Afrika zou Zuid-Afrika niet zijn als we ook hier weer een ander alternatief kunnen kiezen: doorrijden. En dat is precies wat ik heb gedaan, de volgende keer dat een politie agent ons wilde aanhouden. We reden in colonne: een vrachtwagen, een bakkie, een busje en wij, twee Nederlandse dames in een mooie sedan. Wij werden er als enige uitgepikt en daar voelde ik mij niet senang bij. Wellicht ook omdat wij in een buurtje reden waar we voornamelijk werden vergezeld door onze zwarte medemens en als ik te hard rij, dan doen de drie auto’s voor me dat ook dus wat wil die agent van ons? Door alle verhalen over geweld in dit land, merk ik dat weinig vertrouwen heb in de politie hier. Dit vooroordeel zou volledig onterecht kunnen zijn maar ik had geen zin om op dat moment de proef op de som te nemen. Ik ben dus door gereden. Iets wat in Nederland nooit in mij zou op komen. We zullen maar zeggen dat hij te weinig leek op Bambi… En ook nu knaagt het aan alle kanten… Komt ie ons achter na? Nee, natuurlijk niet. Dit is Zuid-Afrika. Wat als het wel een goede agent was? Zitten we die lekker te ondermijnen… Nee, dat helpt… En tegelijkertijd ook wel lekker om geen gedoe te hebben… Om in Justin Bieber termen te blijven: ‘Sorry’…